The missing link voor duurzame gedragsverandering.
Hoe zorg je voor positieve confrontatie bij je cultuurverandering?
Je hebt een inspirerende spreker ingehuurd. Hij heeft een heel boeiend en grappig verhaal gehouden. Iedereen was enthousiast en zei “JA dat gaan we vanaf nu helemaal anders doen!”. Vervolgens heb je jouw mensen er een geweldige training gegeven over gegeven. Je mensen hebben nu niet alleen inspiratie, ze hebben ook een rugzak vol concrete tools hoe ze dat kunnen aanpakken. Nu zal de zelfreflectie vast volgen.
Maar wat doen ze ermee in de praktijk? Niets!
Het is de frustratie van vrijwel iedere leidinggevende, collega, partner en trainer. En toch is het logisch. Er ontbreekt namelijk een heel belangrijk element. Confrontatie.
In deze blog ga ik je uitleggen waarom jij de confrontatie fase onmogelijk kunt overslaan in je verandertraject en hoe je dit op een leuke en makkelijke manier kunt oplossen.
Zelfreflectie en transformatie bestaat niet zonder confrontatie
Denk eens terug aan de keren dat jij iets hebt veranderd aan je eigen gedrag. Dat je je zelfreflectie daadwerkelijk hebt omgezet in transformatie. Wat was daarvoor de aanleiding?
Grote kans dat het iets was dat pijn deed. Iets dat niet leuk was.
Het kunnen life changing events zijn; Een scheiding, het verlies van een dierbare, ontslagen worden, gepest worden op school of failliet gaan met je bedrijf.
Of juist kleine momenten; De dag dat die klasgenoot zegt dat je arrogant bent geworden, het moment dat je leidinggevende fronst bij jouw achterlopende cijfers, of de neef die je na drie jaar lachend begroet met: “jeetje wat lijk jij op je moeder”. Dit zijn momenten van zelfreflectie.
Je hebt die momenten onthouden als de dag van gisteren. Al die momenten hebben gemeen dat ze je confronteren met jezelf. Met een aspect van je eigen gedrag. Een aspect van jóuw gedrag dat niet werkt. Dat bijdraagt aan het probleem of het lijden dat je meemaakt.
Pijn is niet fijn, maar wel nodig voor zelfreflectie
Het is een schokkende conclusie, die zelden als leuk wordt ervaren. Toch geven ze ons in retrospectief de handelingsruimte om zelf het verschil te maken. Je hoort niet voor niets regelmatig; “Achteraf gezien was mijn scheiding was het beste dat me is overkomen.” Of “Als ik toen geen burn out had gehad had ik nooit de keuze durven te maken om een andere baan te zoeken.” Maar ook in het kleine: misschien was die ene opmerking van die neef net het zetje dat jij nodig had om je weer in te schrijven bij de sportschool.
Kortom. Pijn is niet fijn en toch is het nodig. Wij noemen dat de ‘confrontatie-paradox. We hebben de biologische neiging om pijn en dus confrontaties te vermijden en toch hebben we ze nodig om tot zelfreflectie en ontwikkeling te komen. We hebben eerlijke spiegels nodig, die ons confronteren met ons gedrag, en tegelijk hebben we liever een spiegel die ons iets flatteuzer laat uitkomen.
Ook jouw collega’s hebben een spiegel nodig om tot zelfreflectie te komen.
Ook in organisaties komen we deze confrontatie paradox tegen.
Die collega die steeds zijn hakken in het zand zet en daardoor elk verbeterinitiatief tegenwerkt? Die moet te horen krijgen wat hij doet en wat het effect daarvan is. Die
medewerker die steeds over haar eigen grenzen gaat en op het randje van burn out zit. Die moet een spiegel voorgehouden krijgen dat ze echt rustiger aan moet doen. En ook de directeur die denkt dat mensen heel makkelijk mee kunnen in zijn nieuwe beleid, zonder te vragen hoe zij er over denken. Ook hij heeft een spiegel nodig.
Maar wie durft het ze te vertellen? Wie vertelt jou dat je nu al 5 keer je collega haar zin hebt onderbroken? Wie vertelt je op liefdevolle en subtiele wijze dat iedereen gek wordt van je geklaag?
Nou, dat doen wij dus.
Wij hebben er ons beroep van gemaakt om mensen de waarheid te vertellen. Op een komische en liefdevolle manier. En we hebben allerlei producten ontwikkeld waarop we die confrontatie kunnen organiseren. Zodat anderen tot zelfreflectie kunnen komen. Wij kunstenaars, theatermakers, comedians, zijn er namelijk voor opgeleid om mensen dat te vertellen wat ze níet willen horen, op zo’n mooie manier dat ze het toch wél willen horen.
Ben je benieuwd hoe dat in zijn werk gaat? Lees dan verder in een van de volgende blogs:
Confrontatie en zelfreflectie, waarom is het zo moeilijk?
